İÇİMİZDEKİ DÜŞMAN

İçimizde bir düşman mı var? Kabullenmemiz ve itiraf etmemiz güç olsa da içimizde bir düşmanımız var. Gölge yanımız her ana eşlik ve tanıklık eden. Yıllar önce bir karikatürde görmüştüm: Birinci karede “Düşmanla karşılaştık” ifadesinden sonra ikinci karede “Düşman bizmişiz” diyordu. Uzun açıklamalara gereksinmeden olayı özetle anlatmıştı. Dışarıda bir neden, sorumlu, engel aramaya eğilimli bakışımız, bu nedenle kendisine kör.

Kimdir bu içimizdeki düşman? Kendimiz olma yolunda kendimize çelme taktığımız her şeydir… En başı korkularımız çekiyor ki kendisini bin bir kılıkla bize sunar. Birçok edimimizin ya da edimsizliğimizin ana kahramanıdır kendisi. Korkuyoruz diyemeyiz de kıyamadım deriz mesela, rahatlıkla merhamet kılıfını giydiririz. Bir karar anında irade gösteremedim demeyiz de koşullar böyle gerektirdi deyip mantığa bürüyüveririz. Herkes böyle yapıyor o zaman ben de böyle yapayım deyip, doğru adına cesaret eksikliğimizi, korkunun alışıldık kucağına teslim ediveririz. Bir de korkumuzun yandaşları, büyüttüğü kardeşleri var. Kırılganlığımız, zafiyetlerimiz, kibrimiz, özseverliğimiz, bencilliğimiz, rahatlık arzumuz, ayırt etme eksikliğimiz… Bunlardan hangisine, derine doğru sorular sorsak korkunun toprağında buluruz köklerini. Korkunun kökünü ise nefs, ego ya da işlenmemiş kişiliğimizde görebiliriz. İçimizdeki düşman gölgemiz.

İçimizde bir düşman var evet ancak onun en derindeki görevi bizim kendimizi fethetmemizi sağlamak. Kendimiz olma yolunda adım atmamız için hareket etmemize imkân tanımak. Nasıl mı? Kelebeği bilirsiniz. Tırtılken bir koza örer kendisine. Kelebeğe dönüştüğünde kozadan çıkmak için epeyce çaba harcar. Kozasından çıkma sürecinde harcadığı çaba kanatlarının güçlenerek uçabilmesine olanak sağlar. Dışarıdan bir yardım onu güçlenme çabasından yoksun bıraktığı için kozadan çıksa da uçamaz ve hemen ölür. Bizim de içimizde özümüzden ayrı tutan bir kozamız var, kişiliğimizin ham çamuru, nefs, ego ve korkularımızla örülü. Kozamızdan nasıl çıkabiliriz? İçimizdeki düşmanı nasıl dost kılabiliriz?  Gölgemiz ile birleşmeyi nasıl başarabiliriz? Kendi kanatlarımızla nasıl uçabiliriz?

Yanıt çok basit tüm doğru yanıtlar gibi: Kalp en iyi, en adil rehberdir. Aklımız karışsa da,  en karışık zemin ve koşullarda yapılması gerekeni bilir. Aklın karıştığı zaman KALBİNE SOR. Sana seçmen gereken yönü, kendinden başlayarak herkes adına en merhametli en doğru, en sevgi üreten seçimi gösterir. Seni nefsinin karanlığından kalbinin aydınlığına eriştirir. Akıl bize türlü seçenekler içinde pek çok yol sunabilir ancak kalbin aklı hepsinin üzerindedir.