Yangın var! Karanlık bir yangın
Siyah alevler yutuyor, güzele dair ne varsa
Yuttukça büyüyor,
Büyüdükçe artan bir iştahla küle çeviriyor
Dokunduğu her şeyi amansızca
Alevler nerede? Orada…
Yangın nerede? Uzakta…
Karanlığa alışmış gözlerin
Hem içine, hem dışına kör,
Yangın Orada ve Uzakta değil
Alevlerin kökleri,
Senin içindeki karanlıkta
Senin ruhundan besleniyor çılgın bir iştahla
Aldırmadığından tüm bunlar
Işığa arkanı dönmenden
Sevmeyi beceremediğinden, olanlar
Kalbindeki karanlıktan beslenen
Siyah yangın devleşiyor çılgınca
Seni de içine alacak, yakacak
Hiçliğe yokluğa karışacaksın
Ne olduğunu anladığında
Çok geç olacak, herkes ve her şey için
Geri dönülemez, telafi edilemez
Pişmanlığın, acını katlayarak büyütecek
Tükenmişliğin getirdiği sonla
Kalacaksın çaresiz bir boşlukta
…Yapma, siyah yangına od olma!
Ruhundaki karanlıktan yana olma
Pişmanlıktan önce son dönemeçte
Başka bir son yaz hayatına
Emel Eva Tokuyan
*Siyah yangının yok ettiği tüm masum güzelliklere ithaf edilmiştir.
Facebook Yorum
Yorum Yazın