*Yaşam anlardır, bir gölge oyunudur aynı zamanda. Olasılıkla eylem arasındaki cesaretin içine gölgeler düşüren zaaflar, kıskançlıklar, arzular, tutkular, güvensizlikler ve biteviye  “MIŞ” gibi yapmalardır. Evet, gölgeler oyunu ama aslolana iplerle bağlı gerçek bir oyun.

Uzunca bir süredir vadide hızlı bir tempoyla ilerliyordu. Yüreği miydi,  aklı mıydı, bedeni miydi tırmanan bilmiyordu. Ayrı zaman dilimlerine ait farklı mekânlar, varlık sesleri, kopuk görüntüler akıntısında birbirine karışıyordu. Tanrısallığın izleri düşünceler parlayıp sönüyordu içinde.” hayat bir oyun muydu? Sadece, sürprizlere her an hazırlıklı olanların kazandığı, diğerlerinin kaybettiği birer satranç karesi miydi hayat? Başka türlü düşünemeyen zihin yüzünden dualitelere saplanıp kalmak mıydı? Yoksa bunun ötesinde, şekillerin, zıtlıkların, olmayanın ötesinde bir giz mi?

“Gölgeler “ dedi fısıltıyla. Aniden durdu. İnceden yağan yağmuru soludu, yaprak kokusunu, toprak buğusunu. Varlığının ince dokusuna karıştı koku. Yağmur oldu, toprak oldu. Nokta oldu, durdu. Kendine ait sandığı ne vardıysa unuttu. Sıkılmıştı ona sorulmadan verilenleri yüklenmekten. Yorulmuştu üstüne biçilen rolleri giyinmekten; soyundu. Kendini sonsuz boşlukta asılı buldu.

Sonsuzluğun önünde çırılçıplak  durdu.Bedenini,  damarlarındaki nehri,kalbinin derinliklerini,onu bitmeyenler peşinde sürükleyen zihnini  bir başka biçimde duyumsadı ,kutsadı  ve  sıyrıldı onlardan.Sonsuzluğa durdu sonsuz kadar durdu.Yıllarca konuşmuştu sustu.Gölgeler geçti içinden ,susmayan çığlıklar,tatmadığı,kelimelerle şekillendiremediği acılar geçti yüzünden.Günahkar tüm çağrılara uydu,kirden oluklar geçti içinden.Gölgeler yıllarca oyun oynamıştı oynayanın,oynatanın karıştığı,suçluyla masumun karıştığı  oyunlar geçti yüzünden.şeytan oldu, melek oldu,hiçlik oldu..................

Emel Eva Tokuyan

*2001 yılında yazmış olduğum yazım, insanın karanlığına ışık olan tüm bilgelerin anısına ithaf ediyorum..