MASAL GERÇEK

Günler, ışıkların yıkadığı renkleri saçardı bize

Neşeli pembeler, enerji dolu sarılar ve turuncular

Hayat dolu kırmızılar, sakin yeşiller, dingin maviler

Huzurlu, duru beyazlar yayılırdı tüm günlerimize

Aydınlık gülüşlerimiz öyle ışıklıydı ki

Hiçbir kederin ve hüznün sisi düşmemişti yüzümüze

Çaresini çabucak buluverdiğimiz küçük dertlerimiz vardı.

Paylaştığımız, dumanı üstünde sıcak çorba ve ekmek

Sonsuz bereketli tarlalar, yemişini taşıyamayan cömert ağaçlar

Mutlu hayvanlar, şen kahkahalar vardı bir de

Sonra birileri geldi, bize benzeyen, bilemediğimiz yerlerden

Elleri, yüzleri, ayakları, duruşları, bizim gibiyse de

Sisli bir ağır perde eşlik edermiş onlara yürüdüklerinde

Gözlerindeki fere gölgeler düşmüş, sonra anladık

Karanlık, soğuk bakışlarının anlamını

Çok uzun yollar yürümüşler siyah gecelerde

Geçtikleri her yerde renklerini yitirmişler

Üzerlerinde kalanlar, karalar ve griler sadece

Kırılmış kolları kanatları, kalpleri hep yara, bere

Her şeyi unutacak kadar, o kadar uzun zaman

Renklerden ve ışıktan yoksun kalmışlar ki

Tek bildikleri duygu acı çekme ve acı verme

İçlerinde taşıdıkları, gözlerinden taşan yaralı hayvan

Yıkıma, talana, her rast geldiğini incesinden acıtarak

Acı vermeye, acıya düşürmeye ayarlı imiş bir tek

Kurtarılmayacak kadar kayıp, umutsuz varlıkları

Onarılamayacak kadar hasarlı karanlıkmış kalp kabı

Biz inanırdık, o zamanlar, kaybolmuşların da bir gün

Yollarını bulacaklarına, renklere, ışığa koşacağına,

Sevginin onaramayacağı yara, iyileştiremeyeceği kalp olmadığına.

Bilmiyorduk henüz karanlığın boyumuzu aşan gücünü

Çekiliyorduk, çılgınca bir nefes yaşam sunmaya,

Karanlığa ışık, derde deva, karışıklığa huzur olmaya

Oysa hiç kimseyi kendinden, açmazından kurtaramazsın,

Ruhunu kaybetmişe, ne ışkı ne aşkı anlatamazsın

O kimse,  düştüğü karanlıktan çıkmaya kararlı olmayınca

Karanlığının yerine sevgi konulabileceğini anlamayınca

Tüm çaban karanlığın, renklerini yok edişi ile biter

Karanlık durmayı bilmez, seni kendine benzetmeden

Baştan aşağı acı, yaralı bir siyaha dönmeden

İçinde geçmiş zamanın aydınlık hatıralarına

Kalbindeki aşka/ışka sarıl, koru ve gözet

Arkana bakmadan, çekildiğin kuyudan çıkmak için

Son bir çaba göster, unutma “kimsenin kurtarıcısı olamazsın"

Kimseyi istemekle ışıtamazsın, elinden gelen sadece

Kalbini ve ruhunu koruyarak yol almak,

Karanlığı kendi seçimine ve kaderine bırakmak

Emel Eva Tokuyan