SEN BENSİN

I-ŞİMDİ

Öteki değilsin, sen bensin, bir bütün eden iki yarım

Başka uçlarında duruyoruz bir büyük yuvarlağın

Başka zaman/uzay baktığımız, arzuladığımız ve anladığımız 

Başkayız, aynı karbon atomundan oluşan, canlar olsak da,

I-REDDEDİŞ

Ne çok istedim seni ardımda bırakıp gitmeyi, dönmemeyi

Ve bu arzum ne denli güçlü ise o kadar çok çekildim geriye

Birbirine bağlı kaderimiz, Morıa’nın görünmez ipleriyle

Ne kadar yok sayarsam seni, o kadar var edemedim kendimi de

II-ANLAM VE KABUL

Sen gelmeden hiçbir yöne ilerleyemiyorum biliyor musun?

Sen, reddettiğim bir kör yanımın dışarıdaki cismisin

Seni kabule geçip sarmadıkça, elinden tutup ışıtmadıkça

Kurtulamayacağız ikimiz de bu keder dolu vadide savrulmaktan

Yıkım, acı ve karanlık bilmeden yöneldiğin her adım

Biliyorum sen bensin, dışarıda bir yüzün olsa da

İşte bu yüzden arkamı dönüp gidemiyorum sana

Kaç yaşında olursan ol, büyümeyen çocuksun

İşte bu yüzden kızamıyorum acının her türünü yaşatmana

Bilmeyerek yarattığın, çekmeyi bilmediğin bu acıyı,

Bilerek yaşıyorum iki kişilik, taşıyorum onu ikimizin adına

Sen boş gözlerle, anlamsız, bakarken, kanayan dizlerine

İstemesen de, yaranı sarmak için çırpınıyorum çılgınca

Ne yaptığını bilmezlikle çukurlar açıyorsun biteviye

Onlara,  ister sen düş,  ister ben ne fark eder

İki kişilik taşıyorum acısını her seferinde

Senin acıların da sabun köpüğü gibi gel geç

Burada ağlayıp, orada kızıp, şurada gülüyorsun

Öyle derin ki uykun, hiçbir şey iz bırakmıyor sende

Nasıl ışık sızdırmaz kalın karanlıkla örülmüş ki kozan

Karanlıktan ürküp karanlığa koşuyorsun yine de

III-YOLA ÇIKIŞ/YOLCULUK

Öyle masum, merhamete muhtaç, duruyor ki karanlığın

Kıyıp da bırakamıyorum seni, hal bilmeyen, kendine

Biliyorum sen bensin, seni sevebildiğimde iyileşeceksin!

İşte bu yüzden: İkimiz için de dolduruyorum açtığın çukurları

İkimiz için de konuşuyorum, seviyorum, düşünüyorum

İki kişilik güneş tohumları ekiyorum bulduğum her yere…

Emel Eva Tokuyan