SESSİZ ÇIĞLIK

Denizleri aşıp, derede boğuluyorsak, çözümler yerine, anlamsız engeller çıkarılıyorsa karşımıza, söyleyin birlikte iş görme alışkanlığı nasıl gelişsin bu kentte?  Sessiz çığlığımı duyun lütfen. Dinlemek isterseniz gelir anlatırım. Bu yaşadıklarımı yazıp kitap haline getirmeyi de düşünüyorum. Güzel bir gülmece olacağından hiç kuşkum yok. Tam bir kara mizah örneği olacak ve sanırım yıllarca anlatılacak. Keşke, gülmek yerine üzülebilsek. "Güleriz ağlanacak halimize" diyenler boşuna dememiş zaten.

Büyük hedeflere anacak büyük çabalarla çok çalışılarak ulaşılabileceğini bilerek başlıyoruz her işe.  Büyük hedeflere ulaşmanın verdiği mutluluk, çektiğimiz sıkıntıların karşılığı oluyor her zaman. Şikayetim, işin zorluğunda ya da çok çalışmaktan değil. Günde nerdeyse onaltı saat çalışıyoruz zaten. Şikayetim, anlamsız engellerin çokluğundan Şikayetim hayır demeye alışmış bürokrasiden. Açık tutulması gereken kapıların yüzümüze kapanmasından.  Mevzuatın içinden, büyüteçle "hayır olmaz" demek için gerekçe bulunmaya çalışılmasından. Çözüm odaklı olunması yerine, sorun odaklı olunmasından.

Önemli mevkilerde görev yüklenmiş çok sayıda etkili yetkili kişinin desteği alınıyor. Yaptığınız iş alkışlanıyor. Çözüm arayışlarını görüp mutlu oluyoruz. Büyük dağları aşıp, küçük tepelerde tıkanıp kaldığımızda üzülüyoruz. Yollara konulan çiviler, döşenen dikenli teller canımızı yakıyor. Biz acele ettikçe, eteklerimizden asılanların sayısı çoğalıyor. Allah rahmet eylesin Hacırahmanlı'da ünlü bir pehlivanımız vardı Halil adında.  Askerliğini yaparken,  güçlü kuvvetli diye top arabasını çektirirlermiş Halil pehlivana.  Top arabasını çekerken, arkadaşlarının da arkadan iterek yardımcı olmalarını beklermiş. "Arkaya dönüp baktığımda, arkadaşlarımın tümünün top arabasının üstüne bindiklerini, sadece top arabasını değil, kendilerini de çektirdiklerini görürdüm." derdi gülerek anlatırdı askerlik anılarını Halil pehlivan...

Çıkarılan engeller, ötelemeler, oyalamalar, "olmaz" demeler, beni üzmüyor, moralimi bozmuyar dersem yalan olur. İnanın uykularımı kaçırıyor. Bazen, nasıl hasta olmuyorum diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Bu günlerde "Pala hastalanıp yatağa düşmüş." derlerse, bilin nedeni, önüme çıkarılan haksız engellerdir. Asabım bozuluyor. Kendi özel işim olsa, olmadı der geçer giderim. Yaptığım işte kamu yararı olduğu için üzülüyorum.  Toplum yararına, yaşadığım kentin, ülkemin yararına olacağına yürekten inandığım bir işi başlatıyorum, bir çok yetkili ve etkili insan da buna inanıp destek veriyor. Ancak, görevinin "hayır" demek olduğunu sananları  aşamayınca, geriye sadece üzülmek kalıyor. İşte buna, bürokrasi diyorlar. Siz incecik ipliği iğnenin deliğinden geçiremezken, develerin, trenlerin geçirildiğini görüyorsunuz. Size sadece üzülmek ve izlemek kalıyor.

Yapmayacağımız sözü ölürüz vermeyiz. Söz verdiğimizi de ölürüz yaparız. Evet, başladığımız işi bitireceğiz. Engelleri aşarak bitireceğiz. İçimiz kanasada yüreğimiz yansa da bitireceğiz. Kendimizi bitirmeyi göze alarak, başladığımız işi bitireceğiz. Kendimiz yansak da yaptığımız iş yanmasın isteriz (...)
Yunt Dağı'nda turizm hamlesine katkıda bulunmak istiyoruz. Bunu, TKDK ve Zafer Kalkınma Ajansı da istiyor. Bunu bu kentin yöneticileri de istiyor. İstiyorlar istemesine de, ufacık sorunlar çözülemiyor bir türlü.

Koşullar sıralanıyor ardı ardına;  "Bardağı suyla doldur ve ters çevir, su dökülmezse işinizi yapacağız" anlamına gelen sözler duyduğumuzda, bunun ne anlama geldiğini bildiğimiz için üzülüyoruz. Bence, bu ülkenin en temel sorunu "hayır" demeye alışmış olanlardır. Çözüm odaklı çalışmayanlardır. Bürokrasi çözüm odaklı çalışır duruma getirilmedikçe, ne kentlerimiz ne de ülkemiz kalkınabilir. Bu ülkede en zor iş, yenilik yapmaktır. Bu ülkede yenilik yapanı, sıra dışı olanı sevmiyorlar. O zaman nasıl gelişeceğiz haydi söyleyin.

Lütfen bu sessiz çığlığımı duyun. Bu güzel kent, bu güzel ülke, güzel projelerle kalkınacaktır. Lütfen, engel çıkaran değil, çözüm üreten olun... Lütfen engeleri aşmamızı kolaylaştırın.